Liturgia Wielkiego Czwartku

Dzisiaj w godzinach przedpołudniowych księża zgromadzeni w katedrach wokół swojego biskupa odprawiali szczególną Mszę Świętą Krzyżma. W czasie tej Liturgii biskup święci olej chorych i krzyżmo, które następnie przez cały rok wykorzystuje się przy udzielaniu chrztu, święceń kapłańskich i namaszczenia chorych. Ważnym momentem jest również odnowienie przyrzeczeń wierności i posłuszeństwa przez wszystkich kapłanów. Msza Krzyżma jest wyrazem jedności i wspólnoty duchowieństwa.

Wieczorna Msza Wieczerzy Pańskiej to z kolei przypomnienie tego, co wydarzyło się podczas ostatniego posiłku, który Jezus w przeddzień Swojej męki i śmierci spożył ze swoimi uczniami. W tej niezwykłej chwili, która stała się momentem ustanowienia sakramentu Kapłaństwa i Eucharystii, Jezus zostawił nam Siebie w znaku chleba. W tej cichej obecności, chce pozostać wśród swojego Ludu, o czym zaświadczył mówiąc: „TO CZYŃCIE NA MOJĄ PAMIĄTKĘ”. I w tym prostym i czytelnym znaku uobecnia się pragnienie Boga, który chce nam zawsze i wszędzie towarzyszyć. Celebrowanie tego niezwykłego wydarzenia rozpoczyna święte Triduum paschalne, które jaśnieje jako punkt kulminacyjny całego roku liturgicznego.

Eucharystia jest sercem naszej wiary, ale bez sakramentu kapłaństwa nie byłoby możliwe jej sprawowanie. Dlatego właśnie podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej Bogu dziękujemy za ustanowienie tych dwóch sakramentów. Radujemy się tego dnia z daru Mszy Świętej, ale jest to także święto dla każdego kapłana – dlatego na początku wieczornych mszy przedstawiciele parafii składają księżom swoje życzenia. Największym prezentem, jaki jednak mogą otrzymać duszpasterze jest zawsze modlitwa tych, do których są posłani.

Wszystkie gesty i słowa Jezusa, błogosławieństwo chleba i wina nawiązują do żydowskiej tradycji. Jednak Chrystus nadał tej uczcie nowy sens. Mówiąc, że poświęcony chleb jest Jego Ciałem, a wino Krwią, ustanowił Eucharystię, najważniejszy spośród sakramentów Kościoła. I przez wieki kolejni uczniowie Chrystusa spotykają się na łamaniu chleba w dziękczynieniu, które składają swojemu Mistrzowi przez ręce kapłana.

Ważnym momentem dzisiejszej Liturgii jest również przypomnienie, że Jezus umywając uczniom nogi, wezwał nas do postawy pokory i wskazał, jak ważna jest postawa służby. Jezus pokazał, że prawdziwa miłość nie polega na wielkich słownych deklaracjach, lecz codziennej, często prostej służbie bliźniemu: „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem.”

I dziś Chrystus zaprasza nas do stołu Swojego Ciała i Krwi dając nam Siebie, jako pokarm na życie wieczne. Oddajmy Bogu chwałę przez trwanie we wspólnocie żywego Kościoła posileni sakramentami i umocnieni łaską z nich wypływającą. Stańmy się świadkami żywej obecności Boga w świecie – Boga bliskiego i żyjącego.